Francesca en KingSize Twixen

Dat is lang geleden... maar vandaag en gisteren hebben we weer heel wat meegemaakt, dus we vonden dat het weer tijd was voor een blog.

Op zaterdag gingen we voor de verandering nog eens naar Yasmine. Maar deze keer werden we vergezeld door Babs en Benny (ons komisch duo). Onderweg was het al een hele belevenis. We hadden namelijk een interactieve tom tom bij, maar soms waren er toch een paar communicatieprobleempjes. We reden bijvoorbeeld recht een doodlopende zandweg in, die de tomtom niet aanwees maar de bestuurder toch inreed. Een half uurtje later kwamen we dan toch heelhuids aan op onze bestemming. Daar hebben we ons voor het optreden nog even vermaakt met de muziek uit de jaren stillekes en een zwevend hoofd (of was het nu toch iemand die de kleur van haar kleren perfect had afgestemd op de gordijnen?)

Tijd om de zaal in te gaan, we zaten zoals gewoonlijk weer perfect in het midden. We hadden daar wel wat last van muizen, katten, ratten en een onzichtbare eerste rol. Yasmine was weer in form, alleen lijkt ze elke keer magerder te worden en sinds gisteren is ze toch ook een beetje kleurenblind (denken wij). In de pauze ging Evelien al een plaatsje zoeken, terwijl Babs en Benny drank gingen halen. Elien kwam van het toilet en zocht Evelien, die ze vond aan de zijde van de vriend van een muzikante. Ze fluisterde: "kun je daar wel bij gaan zitten?" Evelien zei heel droog: "Tuurlijk, ik zit toch al?" Plots hoorden we drrrrrrrrrring en Benny riep: aah mn eiers zijn greet! Teken dus om terug de zaal in te gaan. Voor we het beseften was het tijd voor het laatste liedje. Er werd uit volle borst en van alle kanten mee ge'lalallalalalalaaaa' t Zodat Elien en Evelien meer slappelachaanvallen kregen dan dat ze konden zingen (jammer he)
Achteraf nog iets gedronken en dan op weg naar huis, want de volgende dag hadden we een moord op te lossen.

Vandaag dus...trokken we richting Brugge. Daar kregen we van inspecteur Van Inn te horen dat er een moord was gebeurd en dat hij onze hulp nodig had. We gingen onze documenten ophalen en vertrokken naar de crime-scene, Elien met een Duvel in de hand en Evelien met een sigaret in de mond (op de typische Van Inn manier dus) Maar op de crime-scene viel niet veel te achterhalen, maar we vonden wel een hint voor een andere plaats waar we meer info konden vinden. En jawel hoor daar zat onze eerste verdachte die we konden ondervragen. Hij liet ook iets vallen over een winkel waar we eens langs moesten gaan. En daar vonden we dan de verblijfplaats van onze volgende verdachte die ondervraagd moest worden. Maar onderweg stopten we toch eerst nog even bij het politiebureau waar onze collega's twee verdachten aan het ondervragen waren.

We vielen eventjes uit onze rol toen we door het raam een schoon madam (lees: Maaike Cafmeyer) zagen staan, maar we hadden al snel onze politiepet terug op om verder te werken. Vier uur en vele kilometers later dachten we dat we de dader hadden gevonden. We moesten alleen nog wachten op onze laatste tip om ons vermoeden te bevestigen. MAAR toen we die cruciale tip kregen, viel Evelien weer maar eens uit haar rol voor nog een ander madam (lees: Francesca Vanthielen) Die ons een kaartje gaf en heel lief lachte. Gevolg: de tip is Evelien ontschoten, maar we waagden het er toch maar op. Of we de juiste man achter de tralies hebben gegooid is natuurlijk een andere vraag...want we zijn niet meer gebleven om de ontknoping mee te volgen.

We liepen naar het station en Elien had wel zin in chips, dus in het station aangekomen kocht ze een zakje. Evelien dacht: dan eet ik er toch ook een zakje. Ze koos de automaat naast die van Elien, stak er een euro in en vormde de combinatie van de grills, daar kwam haar zakje en nog één en nog één en nog één... Jackpot!! Eliiiiiieeeeeen!! Dus Elien kwam kijken en zag Evelien op de grond zitten met vier zakjes chips in haar schoot. Evelien keek nog even of er wisselgeld in het bakje lag en zag toen dat er op het schermpje stond: tegoed: 1 euro, "Hey dan probeer ik toch nog een paar knopjes," zei Evelien. En daar kwamen 3 KingSize Twixen één voor één naar beneden vallen. Haar tegoed was nog niet verdwenen (Elien ondertussen al wel) Maar Evelien lustte ook nog wel een Snickers, daarvan kwam er jammergenoeg maar 1 uit en toen was haar tegoed op. Wat jammer nou. Met een zak vol lekkers ging ze Elien zoeken. Die ondertussen al deed of ze Evelien niet kende. Even later zaten ze samen op de trein richting Roeselare.

En nu rijden we richting Antwerpen voor een nieuwe week vol nieuwe avonturen. Dus misschien tot een volgende, misschien ook niet...dat blijft een verrassing.