Lach naar het leven

Vandaag begon onze dag zoals gewoonlijk op school. Hoe we het doen dat weten we niet, maar we worden elke ochtend pas wakker in het klaslokaal. En dan beginnen onze hersentjes lichtjes te werken. We kregen een blaadje met daarop een hele uitleg hoe we ons eindwerk moesten voorstellen. Maar wij hadden een beter idee! 

We stellen ons natuurlijk eerst voor, zoals het hoort. "Hallo, ik ben (Ev)elien en ik ben lesbisch" Dat vonden wij wel genoeg uitleg. Daarna moeten we zogezegd ons eindwerk verdedigen, dat hebben we ook al helemaal gepland. "Ik heb een kleurcorrectie toegepast om de geschikte ambiance te creëren, maar voor ik tot dit eindresultaat kwam heb ik het nog even moeten "finetunen". Daarna wilde ik een variatie op het thema maken. Maar toen crashte mijn computer en riep ik "Ah neeee", ik moest de computer opnieuw opstarten. Dit duurde even dus zong ik "Pom pom pom" toen hij weer werkte was ik zo blij dat ik begon te fluiten."

Zo, we hebben al onze woordjes die we geleerd hebben dit jaar in een paar zinnen gegoten. Daar zal de jury wel versteld van staan en dan zijn we meteen geslaagd. 

Op deze manier is het toch gelukt om de saaie schoolochtend door te komen. In de namiddag trokken we zoals gewoonlijk de wijde wereld (lees: de stad) in. Op onze route stopten we eerst even om de maquette van een aanstormend talent in de binnenhuisarchitectensector te gaan goedkeuren. We zagen al snel dat het goed was en konden met een gerust hart vertrekken. Op naar onze tweede halte: onze favoriete klerenwinkel. Waar Elien heel wat mooie bloesjes zag, maar wegens financiële problemen kon ze die niet kopen. Jammer!

Daarna wandelden we volle moed naar "De Slegte" alleen om even te kijken. En wa kwamen buiten met vijf boeken. Nu hadden we wel genoeg geld verdaan aan materiële zaken. Tijd om de innerlijke mens te versterken in de Popi. Maar dat plan werd plots verstoord door een vrouw die Elien een briefje gaf en zei: "nieuwe winkel hier in het straatje, alleen Spaanse merken" De woorden van de vrouw waren nog niet koud of "hoppa" Evelien duwde Elien (die bijna viel) het straatje in om te gaan kijken. En natuurlijk kocht Evelien een truitje... Tot groot genoegen van de vrouw die we later terug tegenkwamen. 

Toen werd het echt tijd voor een natje en een droogje in "het Popi café" 

"Twee appelsap en een bordje kaas," zei Evelien stoer. We zagen de barman verdwijnen en even later met een blok kaas van zeker zes kilo terug verschijnen. Toen hij het bordje bracht dachten wij: oh nee, hij heeft heel het stuk versneden. 

Een tijdje later bedachten we ons dat we nog boodschappen moesten doen, dus we gingen maar eens afrekenen. Evelien gaf de ober 50 cent fooi, maar dat snapte Elien niet goed. Want toen ze het geld nog zag liggen en Evelien zag vertrekken riep ze: "Ej en die munt?" Maar even later viel "hare frank" en was ze helemaal ontzet dat Evelien 50 cent fooi had gegeven. En wie is hier de Hollander?

Op onze weg naar de winkel zei Elien plots: "Ej das die vent die mijn tatoos heeft gezet!" Tot Evelien keek en subtiel zei: "Nee das Alex Agnew" Elien keek nog eens achter zich en zei droog: "Ohja, maar die lijken heel hard op elkaar!" Met als gevolg: de slappe lach voor heel de weg naar de GB. 

Onderweg stelden we het menu samen, Evelien stelde pret (prei voor de niet-west-vlamingen) voor. Maar Elien zei: ah nee, dan krijgen we weer diaree! Maar Evelien kreeg haar zin, het werd toch pret.

Moe maar voldaan liepen we naar huis en bedachten ons dat dit wel genoeg avonturen waren voor één dag.

Tot morgen lieve bloglezertjes.